Europa på langs 3

Paris er ein fantastisk by. Me har gått i Marais-distriktet i dag. Galleria, designerbutikkar, sjapper og kroer, hjørnekafear, dyre restaurantar, tronge gater og små barar. Og midt i alt dette den fantastiske opne plassen Place de Vosges med sin strenge symetriske park og dei nydelege husa rundt, i eitt av dei budde visst Victor Hugo. Men dit skulle ikkje me, me hadde kurs for Picasso-museet.

På vegen passerte me eit nytt vakker bygg med flott hage framfor, Byarkivet. Dette som så mange andre av storbygga i Paris ser ut til å vera heilt nyoppussa. Det svarte eksosbelegget er borte og dei står fram lyse og reine.

Picasso-museet er verd heile turen aleine. Du finn nok vel så mange viktige verk av han på Pompidou-senteret, men i museet får du sjå utviklinga hans kronologisk, frå det tradisjonelle og overlessa til dei siste reinskårne og "enkle" arbeida. Han var ingen liten tosk, den karen.

Me kjøpte eit par focacciaer på vegen mot Pompidou og nokre småflasker kvitvin og tenkte oss ein svipptur innom kunstenteret som ser ut som ein av platformane dei byggjer på Kjøtteinen. Me vart der i mange timar.

Sjølv ein mann med ekstrem høgdeskrekk må stoppa opp og nyta den fabelaktige utsikten frå øvste etasje i det utvendige rulletrapprøyret av pleksiglas. Her ser du alle dei kjende parismotiva i panorama.

Inne fann me ei utruleg utstilling med Alexander Calder som laga dei mest utrulege skulpturar av streng. Så ei like stor samling av Kandinsky sine fargesterke bilete. Begge utstillingane sette saman av bilete frå andre sentrale kunstsamlingar. Ei uventa og ugløymeleg oppleving for to tilfeldige togturisar.

Pompidousenteret kunne også by på ei omfattande utstilling av kunst av dei største kvinnelege kunstnarane i samtida. Og så har dei jo alltid den eineståande faste samlinga. Der dei fleste moderne kunstnarane du har høyrd namnet på er representert. Me gjekk gjennom desse utstillingane òg. Men då var både augo og hovud fylte til randa og føtene skreik etter kvile.

For ein by! For ein dag! Og når beina er utkvilte skal me på ny vandra opp til Marais for å finna oss ein stad å eta i denne byen der 10CC i si tid song at ein kveld var som eit år i kva som helst anna by.