Jazz

Eg var på jazzkonsert i går. Mot slutten av andre settet heldt eg på å sovna. Endå det var flinke og kjende musikarar på podiet. Eg likar jazz, ofte. Når musikarane vil meg noko. Når dei vil formidla meir enn berre teknikk og skalaøvingar. Når dei greier å løfta seg frå det skuleflinke til det kunstneriske. Men svært ofte er det ikkje slik. Svært ofte vert ein jazzkonsert for meg repetisjonar som følgjer repitisjonar, øvingar som følgjer øvingar, teknikk som vert overgått av meir teknikk. Først ein kort melodistubb som ein av musikantane har skrudd i hop, ofte utan anna meining enn å ha noko å spela før dei set i gong og improviserer. Så kjem runden med soli der alle viser i eit forrykande tempo kva fingersetningar dei har øvd på i det siste, og så kjem det lite minneverdige melodiske temaet tilbake. Det er ofte så gudsjammerleg keisamt.

Denne kvelden høyrde eg jamvel ein saksofonist som vert rekna i verdsklasse, Jerry Bergonzi, som eg aldri har høyrt om før. Han var flink og veltalande og spela varmt og vakkert. Bak han sat pianist Dag Arnesen og togg energisk tyggis i steinansiktet og lirte av seg fingerfinessar på rekke og rad. Sigurd Ulveseth kompa stø som Ulrikken på bassen sin og leverte nokre av dei finaste soloane (kora, som jazzfolket seier) denne kvelden og bakarst sat Frank Jakobsen og spela trommer på eit vis som berga heile konserten frå å bli rein sovemedisin.

Likevel kjem eg gå tilbake neste gong det kjem ein kjend jazzmusikar til mine kantar. For stundom glimtar dei til, stundom riv dei tak i meg og dreg meg med inn i musikken, og då er det lite musikk som er betre å lytta til.